Lords of Xidit

Na początek - wydanie gry. Jeśli ktoś widział "Seasons" to już dokładnie wie, czego się spodziewać. Gra jest przepiękna, ze ślicznymi, kolorowymi, dopracowanymi grafikami (część z nich znana jest zresztą z "Seasons", gdyż fabularnie rozgrywka ma miejsce przed wydarzeniami z tejże właśnie gry). Sama plansza jest zdecydowanie jedną z najsolidniejszych plansz jakie miałam przyjemność oglądać, gruba, mocna i oczywiście, również przepiękna. Podobnie ma się sprawa ze wszystkimi elementami gry, jednym słowem gra wydana jest z pietyzmem i wszelką starannością. Jedyne, czego mi zabrakło to wytłoczki w pudełku (którą na marginesie uraczył "Seasons"). Tutaj mamy jedynie kartonik opakowania i woreczki.

A teraz odnośnie samej rozgrywki. W grze wprowadzono bardzo ciekawy system planowania z góry kilku (dokładnie sześciu) swoich najbliższych ruchów. Polega to na tym, że gdy wszyscy gracze (w tajemnicy przed innymi) ustalą swoje ścieżki akcji, wówczas następuje ujawnienie indywidualnych planów, które teraz każdy z graczy ma obowiązek wykonać. Cała zabawa polega jednak na tym, że poczynania innych graczy mają wpływ na sytuację na planszy, przez co początkowo zaplanowana przez nas strategia może przynieść najróżniejsze skutki, od oczekiwanych, po bardzo zaskakujące i nieprzewidziane. Zaplanowane jednak wcześniej ruchy trzeba wykonać, czy nam się to podoba czy nie ;-) Napomnę jeszcze tylko, że same plansze planowania są tak przyjemnie opracowane, że frajdę daje już samo kręcenie zębatymi kółeczkami ;-)

To co również bardzo mi się podoba w grze, to całkowity brak negatywnych interakcji. Rozgrywka ma oczywiście mocno rywalizacyjny charakter, ale w zdrowym (sportowym) duchu. Każdy stara się być jak najlepszy, prześcigając przy tym rywali, niemniej nie wykonuje akcji zwróconych bezpośrednio przeciwko któremukolwiek z nich. Naturalnie, nie zmienia to faktu, że nie można komuś przypadkiem pokrzyżować planów, ba, jest to raczej bardziej reguła niż przypadek, gdyż interakcja to w tej grze podstawa. Niemniej, wszystko odbywa się na zasadzie "zgarniam dla siebie", a nie "zaszkodzę komuś innemu". Zresztą, pasuje to do samej tematyki tytułu, gdyż wszyscy gracze starają się walczyć ze złem panoszącym się po królestwie. Wszyscy są bohaterami, teraz pytanie kto stanie się największym :-)

W moim odczuciu gra jest rewelacyjna. Bardzo przyjemna, z jednej strony nieco strategiczna, ale poziom interakcji i generowanej przez to losowości jest na tyle duży, że wiele zależy od szczęścia w przewidywaniu poczynań innych graczy.

Grę rozgrywaliśmy w pełnym składzie (na 5 graczy), nie wiem jak sprawuje się przy 3 osobach, niemniej, sądząc z opisów w instrukcji, pełne wykorzystanie możliwości gry możliwe jest dopiero przy 4 lub 5 graczach. Mam wrażenie, że faktycznie jest to wariant optymalny, gdyż nie dość, że dostępna jest wówczas cała plansza, to jeszcze większa liczba graczy generuje większą interakcję i liczniejsze możliwości modyfikacji sytuacji na planszy. Trochę szkoda, że nie ma wariantu dla dwóch osób, ale faktycznie sercem gry jest interakcja i nieprzewidywalność ruchów rywali, więc przy dwóch graczach tytuł straciłby swój największy atut.

Na koniec pozostaje mi już tylko ocenić "Lords of Xidit". Bez najmniejszych wątpliwości przydzielam pozycji pełną 5. Fenomenalny, lekki, przyjemny tytuł, który jednak do ukazania swego pełnego uroku wymaga nieco liczniejszego grona planszówkowiczów.

Znakomita, bardzo re-grywalna i świetnie wydana gra dla całej rodziny, ale i dla wyjadaczy planszówkowych. Louve z wcześniejszych postów prawdopodobnie ma rację że gra się optymalnie przy 4 lub 5 graczach. Niestety na razie nie miałem okazji zagrać w więcej niż 3 osoby. W 3 osoby gra się świetnie, nie przeszkadza ograniczenie planszy, gra działa bez zarzutu. Jeżeli gramy rodzinnie i się nie spinamy to gracz wirtualny zawsze przegrywa ale w grze 3-osobowej ze znajomymi może być wykorzystany przez graczy jako część taktyki. Co do gry w 2-osoby to grałem w ten sposób jedną partię. Ograniczyliśmy ilość kafelków itp kwestie i grało się całkiem miło. Ta gra mogła by mieć wariant 2-osobowy tylko przeszkadza w tym system wyłaniania zwycięzcy. Sama mechanika gry to rewelacja, jest to jedna z niewielu gier w których nie ma oczekiwania na ruch. Gracze wszystkie fazy wykonują razem lub naprzemiennie ale bardzo płynnie i bez zastojów. W mojej ocenie to jedna z najlepszych gier wydanych w ostatnim czasie, zasady do wytłumaczenia w 5 minut, fantastyczna mechanika i rozgrywka, re-grywalność i wygląd powodują że dla mnie ta gra to ideał (5/5).

Wiem, że gra była oceniana bardzo pozytywnie, ja jednak dorzucę do miodu trochę dziegciu.

Na początek odnośnie grafik: nie jestem zwolennikiem używania tych samych ilustracji w następnej grze, gdyż zwykle odbywa się to kosztem samego grafika i stanowi część nieuczciwej polityki wydawnictw. Skoro Libellud było zadowolone z pracy Xaviera Durina (który odwalił kawał dobrej roboty!), powinni zlecić mu wykonanie nowej szaty graficznej (w tym samym stylu) na potrzeby „Lords of Xidit”. Tymczasem wybrano drogę na skróty. Użyto jeszcze raz jego prac. (Ciekawe czy mu jeszcze raz zapłacili…).

Poza tym każdy kto miał okazje testować grę chyba przyzna, że uzupełnianie miast o nowe jednostki jest dość niewygodne. Może i figurki prezentują się ładnie, ale ich funkcjonalność budzi zastrzeżenia. Przewalają się. Przeszkadzają. A uzupełniać trzeba je ciągle i ciągle, jak za karę… Yhhh…

Teraz mechanika: to nie jest gra dla zaawansowanych. Ani nawet dla średniozaawansowanych. To gra „na start” – dla osób, które zaczynają z planszówkowym hobby. Jest bardzo prosta. Miejscami „gra się sama”. Na większość rzeczy nie mamy wpływu, bo w zasadzie przypadkowość rozgrywki rozwala każdy plan. Niby coś tam ustalamy, niby widzimy, że nowe miasto wyląduje mniej więcej na tym obszarze mapy, obserwujemy przeciwników, by przewidzieć ich decyzje… ale w efekcie mechanika sprowadza się do: programujemy swoje ruchy, rozliczamy się z nich, „o, znowu udawaliśmy się po tego samego potwora… ha ha… zwinąłeś mi go sprzed nosa już dwudziesty raz? A ile jeszcze tur zostało do końca? Okeeej… *znudzone zerkanie na zegarek*”. Dodajmy, że wśród tych 5 możliwych do zaprogramowania akcji, połowa z nich to wybranie: po jakim kolorze drogi będziemy teraz wędrować? W efekcie wykonujemy może 2 prawdziwe akcje w rundzie: walki i rekrutacji. Reszta to włóczenie się. Nawet potyczek nie ma zbyt dużo i czuje się zmarnowany potencjał historii o walczących bohaterach, których imię rozsławiają bardowie.

Szczerze? Gdybym miała komuś polecić „Lords od Xidit” albo „Seasons” powiedziałabym, aby z miejsca kupował to drugie, chociaż obie gry cierpią na identyczny grzech: brak większej interakcji między graczami. Nie bez przyczyny „Seasons” bywa nazywane pasjansem (chociaż do niego wracam chętnie). „Lords of Xidit” może za to walczyć o miano symulatora gry przygodowej: tak sobie wędrujesz po tej mapie, rekrutujesz, czasami tylko gdzieś dojedziesz szybciej, więc ubijesz komuś potwora, na którego „przeciwnik” (ha ha, duże słowo!) polował. W żaden inny sposób nie możemy wpływać na strategie współgraczy. O swojej zresztą też ledwo decydujemy…

Jeśli jednak szukacie czegoś, co jest kolorowe, proste i wymaga od współgraczy tylko ustalenia 5 ruchów w rundzie (bez zbędnego wyjaśniania zasad specjalnych, wyjątków od reguł, itd.) - to nie mogliście trafić lepiej. „Lords of Xidit” jest idealne na start, czyli do nauki o co w planszówkach chodzi. I – niestety – niczego więcej.